تو را می خواهم و دانم که هرگز
به کام دل در آغوشت نگیرم
تویی آن آسمان صاف و روشن
من این کنج قفس مرغی اسیرم

ز پشت میله های سرد تیره
نگاه حسرتم حیران به رویت
در این فکرم که دستی پیش آید
و من ناگه گشایم پر به سویت

در این فکرم که در یک لحظه غفلت
از این زندان خاموش پر بگیرم
به چشم مرد زندانبان بخندم
کنارت زندگی از سر بگیرم

در این فکرم من و دانم که هرگز
مرا یارای رفتن زین قفس نیست
اگر هم مرد زندانبان بخواهد
دگر از بهر پروازم نفس نیست

ز پشت میله ها هر صبح روشن
نگاه کودکی خندد به رویم
چو من سر می کنم آواز شادی
لبش با بوسه می آید به سویم

اگر ای آسمان خواهم که یک روز
از این زندان خامش پر بگیرم
به چشم کودک گریان چه گویم
ز من بگذر که من مرغی اسیرم

من آن شمعم که با سوز دل خویش
فروزان می کنم ویرانه ای را
اگر خواهم که خاموشی گزینم
پریشان می کنم کاشانه ای را

فروغ فرخزاد

تا به حال فکر کردید یه فرشته چه شکلیه ؟!

اگه بخوای اونو نقاشی کنی چه شکلی میکشیش ؟!

« کوریه » یکی از نقاشان سبک رئالیسم در این مورد می گوید: من نمی توانم یک فرشته را نقاشی کنم چون هرگز آن را ندیده ام.

اما من به عنوان یک مربی نقاشی هرگز با گفته ی « کوریه » موافق نبودم. به همین خاطر سر کلاسهایم بارها از بچه ها خواسته ام که تصویر یک فرشته زیبا را برایم نقاشی کنند.

آن روز نیز از هنرجوها همین را خواستم و بچه ها شروع کردند به نقاشی کردن.

« روژین » یکی از آنان بود که روحیه ای بسیار لطیف و در عین حال پر جرات داشت. او از معدود بچه هایی بود که شخصیت مستقلی داشت و به ندرت از من راهنمائی می خواست.

آن روز هم قبل از اینکه گفته های من تمام شود ، « روژین مداد رنگی هایش را بیرون آورد و کارش را شروع کرد.

پس از چند دقیقه ، بالای سر هرکدام از بچه ها رفتم و سوال هایشان را پاسخ گفتم. بیش تر فرشته های آن روز ، دختران زیبارویی بودند که با یک جفت بال سفید در آسمان پرواز می کردند اما نقاشی « روژین » با همه نقاشی ها تفاوت داشت. با خود گفتم: « شاید این بار هم روژین موضوع دیگری را برای نقاشی در نظر گرفته است. »

بنابراین برای پی بردن به آن منتظر تکمیل نقاشی اش شدم. رفته رفته برگه ی نقاشی « روژین » با قلب هایی به رنگ قرمز که میان نقاط رنگی شناور بودند ، پر شد. به آرامی پرسیدم: « می شه بگی چی کشیدی؟ » با تعجب نگاهم کرد و گفت: « خب ، این ها فرشته اند دیگه ! »

آن روز من درس بزرگی از روژین 9 ساله آموختم ، او به من آموخت که قلب هایی اطرافمان هستند که همگی فرشته اند قلب هایی خالص ، پاک و زیبا که موهبت خدایند و هرگاه به آنها نیاز داشته باشی ، همراه تواند و به یاری ات می آیند و بر خلاف گفته ی « کوریه » به راحتی می توانی آن ها را ببینی ، فقط کافیست اندکی تامل کنی...

برگرفته از سایت www.farspatogh.com

1.انتقاد ، شکایت و محکوم نکنید

2.صادق باشید

3.در دیگران انگیزه ایجاد کنید

4.ذاتا به دیگران علاقه مند باشید

5.همیشه حتی در هنگام سختی ها و مشکلات خنده رو باشید

6.به یاد داشته باشید که نام هر فردی زیباترین و مهمترین کلمه در جهان است

7.شنونده خوبی باشید

8.بر اساس علایق دیگران صحبت کنید

9.طوری رفتار کنید که دیگران احساس کنند مهم هستند و هر کاری که از دستتان بر می آید صادقانه برایشان انجام دهید

10.بهترین راه موفقیت در بحث اجتناب از آن است

11.به نظر دیگران احترام بگذارید هرگز نگویید اشتباه می کنید

12.اگر اشتباه کردید صادقانه آن را بپذیرید

13.دوستانه صحبت کنید

14.طوری صحبت کنید که طرف مقابل همیشه در پاسخ تان بله بگوید(در اینصورت حتما بله می گوید!)

15.اجازه دهید طرف مقابل بیشتر صحبت کند(دیگه نه انقد!)

16.اجازه دهید طرف مقابل احساس کند از شما برتر است

17.صادقانه همه چیز را از نگاه طرف مقابل ببینید

18.با افراد مثبت و انگیزه دهنده دوست باشید

19.با عقاید سازنده  و آرزوهای مثبت دیگران همراه شوید

20.عقایدتان را به دیگران تحمیل نکنید

21.خود را با علائم غیر کلامی طرف مقابل هماهنگ کنید

22.صادقانه از دیگران تعریف کنید(صادقااااااانه!)

23.اشتباهات دیگران را غیر مستقیم تذکر دهید(غیر مستقییییییم!)

24.قبل از انتقاد از دیگران در مورد اشتباهات خودتان صحبت کنید

25.به جای دستور صریح ، سوال کنید

26.در دیگران احساس امنیت ایجاد کنید(دیگه این همه نه!)

27.هر پیشرفت جزئی و هر نکته مثبتی را تحسین کنید

28.مشوق باشید

29.بگذارید افراد از انجام پیشنهادات شما خوشحال شوند

30.اگر برای کسی کاری انجام می دهید انتظار جبران نداشته باشید

رقیب من!

تو می دانی

آن نازنین یارت

-عشق نا فرجام من-

هر نیمه شب در خواب من پرسه می زند؟!

که هر شب سر همان قرار همیشگی

می آید و من از ترس خیانت از خواب می پرم؟!

روزنامه ها تیتر آمدنت را چاپ خواهند کرد

و

شهر

مثل عید

مثل روزهایی که برف می آمد

تعطیل خواهد شد

دیوانه نیستم

در شهری که تنها یک شهروند دارد

همه ی این ها که شدنی ست هیچ

از این ها هم بیشتر دیوانه ات می شوم

(قابل توجه زوجها)
  
همسفر!
در این راه طولانی که ما بی‌خبریم
و چون باد می‌گذرد
بگذار خرده اختلاف‌هایمان با هم باقی بماند
خواهش می‌کنم! مخواه که یکی شویم، مطلقا
مخواه که هر چه تو دوست داری، من همان را، به همان شدت دوست داشته باشم
و هر چه من دوست دارم، به همان گونه مورد دوست داشتن تو نیز باشد
مخواه که هر دو یک آواز را بپسندیم
یک ساز را، یک کتاب را، یک طعم را، یک رنگ را
و یک شیوه نگاه کردن را
مخواه که انتخابمان یکی باشد، سلیقه‌مان یکی و رویاهامان یکی.
هم‌سفر بودن و هم‌هدف بودن، ابدا به معنی شبیه بودن و شبیه شدن نیست.
و شبیه شدن دال بر کمال نیست، بلکه دلیل توقف است 
 

عزیز من!
دو نفر که عاشق‌اند و عشق آنها را به وحدتی عاطفی رسانده است، واجب نیست که هر دو صدای کبک، درخت نارون، حجاب برفی قله علم کوه، رنگ سرخ و بشقاب سفالی را دوست داشته باشند.
اگر چنین حالتی پیش بیاید، باید گفت که یا عاشق زائد است یا معشوق و یکی کافی است.
عشق، از خودخواهی‌ها و خودپرستی‌ها گذشتن است اما، این سخن به معنای تبدیل شدن به دیگری نیست .
من از عشق زمینی حرف می‌زنم که ارزش آن در «حضور» است نه در محو و نابود شدن یکی در دیگری.
 
عزیز من!

اگر زاویه دیدمان نسبت به چیزی یکی نیست، بگذار یکی نباشد .
بگذار در عین وحدت مستقل باشیم.
بخواه که در عین یکی بودن، یکی نباشیم.
بخواه که همدیگر را کامل کنیم نه ناپدید .
بگذار صبورانه و مهرمندانه درباب هر چیز که مورد اختلاف ماست، بحث کنیم ،اما نخواهیم که بحث، ما را به نقطه مطلقا واحدی برساند.
بحث، باید ما را به ادراک متقابل برساند نه فنای متقابل .
اینجا سخن از رابطه عارف با خدای عارف در میان نیست .
سخن از ذره ذره واقعیت‌ها و حقیقت‌های عینی و جاری زندگی است.
بیا بحث کنیم.
بیا معلوماتمان را تاخت بزنیم.
بیا کلنجار برویم .
اما سرانجام نخواهیم که غلبه کنیم.
بیا حتی اختلاف‌های اساسی و اصولی زندگی‌مان را، در بسیاری زمینه‌ها، تا آنجا که حس می‌کنیم دوگانگی، شور و حال و زندگی می‌بخشد نه پژمردگی و افسردگی و مرگ، حفظ کنیم.
من و تو حق داریم در برابر هم قدعلم کنیم و حق داریم بسیاری از نظرات و عقاید هم را نپذیریم.
بی‌آن‌که قصد تحقیر هم را داشته باشیم .
عزیز من! بیا متفاوت باشیم.

...چراغ...

بیراهه رفته بودم

آن شب

دستم را گرفته بود و می کشید

زین بعد همه عمرم را بیراهه خواهم رفت

 ...ساده دل...

دل ساده

برگرد و در ازای یک حبه کشک سیاه شور

گنجشک ها را

از دور و بر شلتوک ها کیش کن

که قند شهر

دروغی بیش نبوده است

...آوار رنگ...

هیچ وقت

هیچ وقت نقاش خوبی نخواهم شد

امشب دلی کشیدم

شبیه نیمه سیبی

که به خاطر لرزش دستانم

در زیر آواری از رنگ ها

ناپدید ماند

...نه... 

برمی گردم

با چشمانم

که تنها یادگار کودکی منند

آیا مادرم مرا باز خواهد شناخت؟

...جغد...

کیست؟

کجاست؟

ای آسمان بزرگ

در زیر بالها خسته ام

چقدر کوچک بودی تو

...مرداد...

ما بدهکاریم

به کسانی که صمیمانه ز ما پرسیدند

معذرت می خواهم چندم مرداد است؟

و نگفتیم

چونکه مرداد

گور عشق گل خونرنگ دل ما بوده است

...شبی بارانی...

و رسالت من این خواهد بود

تا دو استکان چای داغ را

از میان دویست جنگ خونین

به سلامت بگذرانم

تا در شبی بارانی

آن ها را

با خدای خویش

چشم در چشم هم نوش کنیم

...خاکستر...

به من بگوئید

فرزانه گان بوم و قلم

چگونه خورشیدی را تصویر می کنید

که ترسیمش سراسر خاک را خاکستر نمی کند؟

زنده یاد حسین پناهی