جرالدین دخترم، از تو دورم، ولی یک لحظه تصویر تو از دیدگانم دور نمی شود.

 اما تو کجایی؟ در پاریس روی صحنه ی تئاتر پر شکوه شانزه لیزه... این را می دانم و چنان است که در این سکوت شبانگاهی، آهنگ قدمهایت را می شنوم.

شنیده ام نقش تو در این نمایش پر شکوه، نقش آن دختر زیبای حاکمی است که اسیر خان تاتار شده است.

جرالدین، در نقش ستاره باش اما اگر فریاد تحسین آمیز تماشاگران و عطر مستی آور گلهایی که برایت فرستاده اند تو را فرصت هوشیاری داد، بنشین و نامه ام را بخوان...

من پدر تو هستم. امروز نوبت توست که هنرنمایی کنی و به اوج افتخار برسی. امروز نوبت توست که صدای کف زدنهای تماشاگران تو را به آسمانها ببرد. به آسمانها برو ولی گاهی هم روی زمین بیا و زندگی مردم را تماشا کن.

زندگی آنان که با شکم گرسنه، در حالی که پاهایشان از بینوایی می لرزد و هنرنمایی می کند. من خود یکی از ایشان بودم.

جرالدین دخترم، تو مرا درست نمی شناسی. در آن شبهای بس دور با تو قصه ها بسیار گفتم اما غصه های خود را هرگز نگفتم. آن هم داستانی شنیدنی است. داستان آن دلقک گرسنه که در پست ترین صحنه های لندن آواز می خواند و صدقه می گیرد.

این داستان من است. من طعم گرسنگی را چشیده ام. من درد نابسامانی را کشیده ام. و از اینها بالاتر رنج حقارت آن دلقک دوره گرد که اقیانوسی از غرور در دلش موج می زند. اما سکه ی صدقه ی آن رهگذر که غرورش را خرد نمی کند رانیز احساس کرده ام.

با این همه زنده ام و از زندگان پیش از آن که بمیرند حرفی نباید زد. داستان من به کار نمی آید. از تو حرف بزنم. به دنبال نام تو نام من است.

چاپلین، جرالدین دخترم، دنیایی که تو در آن زندگی می کنی دنیای هنرپیشگی و موسیقی است. نیمه شب آن هنگام که از سالن پرشکوه تئاتر بیرون می آیی، آن ستایشگران ثروتمند را فراموش کن. ولی حال آن راننده تاکسی را که تو را به منزل می رساند بپرس. حال زنش را بپرس و اگر آبستن بود و پولی برای خرید لباس بچه نداشت، مبلغی پنهانی در جیبش بگذار.....

به نماینده خود در پاریس دستور داده ام فقط وجه این نوع خرجهای تو را بی چون و چرا بپردازد. اما برای خرجهای دیگرت، باید برای آن صورت حساب بفرستی.....

دخترم جرالدین، گاه و بی گاه با مترو و اتوبوس شهر بگرد. مردم را نگاه کن. زنان بیوه و یتیم را بشناس و دست کم روزی یک بار بگو: *من هم از آنها هستم.* تو واقعا یکی از آنها هستی.

هنر قبل از آنکه دو بال دور پرواز به انسان بدهد، اغلب دو پای او را می شکند. وقتی به مرحله ای رسیدی که خود را برتر از تماشاگران خویش بدانی، همان لحظه تئاتر را ترک کن و با تاکسی خود را به حومه ی پاریس برسان.

من آنجا را خوب می شناسم. آنجا بازیگران مانند خویش را خواهی دید که از قرنها پیش زیباتر از تو، چالاکتر از تو و مغرورتر از تو هنرنمایی می کنند. اما در آنجا از نور خیره کننده ی نورافکن های تئاتر شانزه لیزه خبری نیست. نورافکن کولی ها تنها نور ماه است.

نگاه کن، آیا بهتر از تو هنرنمایی نمی کنند؟ اعتراف کن. دخترم... همیشه کسی هست که بهتر از تو هنرنمایی کند و این را بدان که هرگز در خانواده ی چارلی چاپلین کسی آنقدر گستاخ نبوده که یک کالسکه ران یا یک گدای کنار رود سن یا کولی هنرمند حومه پاریس را ناسزایی بگوید.......

دخترم، جرالدین، چکی سفید برای تو فرستاده ام که هر چه دلت می خواهد بگیری و خرج کنی. ولی هر وقت خواستی دو فرانک خرج کنی، با خود بگو سومین فرانک از آن من نیست. این مال یک فرد فقیر گمنام می باشد که امشب به یک فرانک احتیاج دارد.

جستجو لازم نیست. این نیازمندان گمنام را اگر بخواهی همه جا خواهی یافت. اگر از پول و سکه برای تو حرف میزنم برای آن است که از نیروی فریب و افسوس پول، این فرزند شیطان، خوب آگاهم.......

من زمانی دراز در سیرک زیسته ام و همیشه و هر لحظه برای بندبازان بر روی ریسمانی بس نازک و لرزنده نگران بوده ام. اما دخترم این حقیقت را بگویم که مردم بر روی زمین استوار و گسترده، بیشتر از بندبازان ریسمان نااستوار سقوط می کنند.

دخترم، جرالدین، پدرت با تو حرف میزند. شاید شبی درخشش گرانبهاترین الماس این جهان تو را فریب دهد. آن شب است که این الماس، آن ریسمان نااستوار زیر پای تو خواهد بود و سقوط تو حتمی است.... روزی که چهره ی زیبای یک اشراف زاده ی بی بند و بار تو را بفریبد، آن روز است که بندبازی ناشی خواهی بود. بندبازان ناشی همیشه سقوط می کنند.

از این رو دل به زر و زیور مبند. بزگترین الماس این جهان آفتاب است که خوشبختانه بر گردن همه می درخشد.... اما اگر روزی دل به مردی آفتاب گونه بستی، با او یکدل باش و به راستی او را دوست بدار و معنی این را وظیفه ی خود در قبال این موضوع بدان.

به مادرت گفته ام که در این خصوص برای تو نامه ای بنویسد. او بهتر از من معنی عشق را می داند. او برای تعریف معنی عشق، که معنی آن یکدلی است شایسته تر از من است......

دخترم، هیچ کس و هیچ چیز را در این جهان نمی توان یافت که شایسته آن باشد که دختری ناخن پای خود را به خاطر آن عریان کند..... برهنگی بیماری عصر ماست. به گمان من تن تو باید مال کسی باشد که روحش را برای تو عریان کرده است.

دخترم جرالدین، برای تو حرف بسیار دارم ولی به موقع دیگری می گذارم و با این پیام نامه ام را پایان می بخشم:

*** انسان باش، پاکدل و یکدل؛ زیرا که گرسنه بودن، صدقه گرفتن و در فقر مردن، هزار بار قابل تحمل تر از پست و بی عاطفه بودن است. ***
 

در كوي نيكنامي ما را گذر ندادند

گر تو نمي پسندي تغيير كن قضا را

گاهي وقتا يه خراشايي روي دل آدم ميفته كه سوزشش تا آخر عمر باقي مي مونه

بعضي اوقاتم انقدر تازه و سوزناك ميشه كه حتي نفس كشيدنو واست سخت مي كنه!

خدا كنه از اين خراشا رو دل هيچكس نباشه يا لااقل كم باشه چون من يكي كه خوب سوزششو با تك تك سلولاي بدنم حس كردم و مي كنم...

ای دل آن دم که خراب از می گلگون باشی

بی زر و گنج به صد حشمت قارون باشی

در مقامی که صدارت به فقیران بخشند

چشم دارم که به جاه از همه افزون باشی

برگشتم!

دیر ولی بالاخره اومدم رو فرم

آخرین پستم سرگیجه بود واقعا هم چه سرگیجه ای مثه باتلاق بود هر چی بیشتر دست و پا میزدم بیشتر فرو میرفتم

نمیشه موضوع رو زیاد بازش کنم ولی خب همینو بگم که آروم شدم خیلیییی

آخیش دلم تنگ شده بوداا

ببخشید اینا یه چند وقته جمع شده بود روی هم یهو فوران کرد!

وای این دیگه افتضاح بود!

دارم دیوونه میشم ، آخه واسه چی اینجوری شد گیجم گیج گیییییییییییییج!

زمان میخوام فقط زمان ، اگه بتونم تحمل کنم خیلی خوبه ولی اگه نشه چی ، بعد از این همه مدت...

از اول باید به اینجاش فکر میکردم اما این چرخش 180 درجه ای دیگه آخرش بود

به کی آخه فکر میکردم من ، تا کجا رفتم تو چاااه آخه ، چقدر از مرحله پرت بودم

خسته ام ، شکسته ، داغون ، داغووووون داغون...

خدایا خودت کمکم کن

دیدگان تو در قاب اندوه

سرد و خاموش

خفته بودند

زودتر از تو ناگفته ها را

از من و هر چه در من نهان بود

می رمیدی

می رهیدی

یادم آمد که روزی در این راه

ناشکیبا مرا در پی خویش

میکشیدی

میکشیدی

آخرین بار

آخرین بار

آخرین لحظه تلخ دیدار

سر به سر پوچ دیدم جهان را

باد نالید و من گوش کردم

خش خش برگهای خزان را

باز خواندی

باز راندی

باز بر تخت عاجم نشاندی

باز در کام موجم کشاندی

گرچه در پرنیان غمی شوم

سالها در دلم زیستی تو

آه هرگز ندانستم از عشق

چیستی تو

کیستی تو

...فروغ فرخزاد...

در آنجا ، بر فراز قله ی کوه

دو پایم خسته از رنج دویدن

به خود گفتم که در این اوج دیگر

صدایم را خدا خواهد شنیدن

بسوی ابرهای تیره پر زد

نگاه روشن امیدوارم

ز دل فریاد کردم کای خداوند

من او را دوست دارم ، دوست دارم

صدایم رفت تا اعماق ظلمت

بهم زد خواب شوم اختران را

غبارآلوده و بیتاب کوبید

در زرین قصر آسمان را

ملائک با هزاران دست کوچک

کلون سخت سنگین را کشیدند

ز طوفان صدای بی شکیبم

به خود لرزیده ، در ابری خزیدند

ستونها همچو ماران پیچ در پیچ

درختان در مه سبزی شناور

صدایم پیکرش را شستشو داد

ز خاک ره ، درون حوض کوثر

خدا در خواب رویا بار خود بود

بزیر پلکها پنهان نگاهش

صدایم رفت و با اندوه نالید

میان پرده های خوابگاهش

ولی آن پلکهای نقره آلود

دریغا ، تا سحر گه بسته بودند

سبک چون گوش ماهی های ساحل

به روی دیده اش بنشسته بودند

صدا صد بار نومیدانه برخاست

که عاصی گردد و بر وی بتازد

صدا می خواست تا با پنجه خشم

حریر خواب او را پاره سازد

صدا فریاد میزد از سر درد

بهم کی ریزد این خواب طلائی؟

من این جا تشنه ی یک جرعه ی مهر

تو آنجا خفته بر تخت خدائی

مگر چندان تواند اوج گیرد

صدایی درد مند و محنت آلود؟

چو صبح تازه از ره باز آمد

صدایم از " صدا " دیگر تهی بود

ولی اینجا بسوی آسمانست

هنوز این دیده امیدوارم

خدایا این صدا را میشناسی؟

من او را دوست دارم ، دوست دارم...

....فروغ فرخزاد....

اینجا آسمان ابریست ، آنجا را نمیدانم...

اینجا شده پائیز ، آنجا را نمیدانم...

اینجا فقط رنگ است ، آنجا را نمیدانم...

اینجا دلی تنگ است ، آنجا را نمیدانم.

......

وقتي كه بچه بودم هر شب دعا ميكردم كه خدا يك دوچرخه به من بدهد. بعد فهميدم كه اينطوري فايده ندارد. پس يك دوچرخه دزديدم و دعا كردم كه خدا مرا ببخشد.

......

هی با خود فکر می کنم ، چگونه است که ما ، در این سر دنیا ، عرق می ریزیم و وضع مان این است و آنها ، در آن سر دنیا ، عرق می خورند و وضع شان آن است! نمی دانم ، مشکل در نوع عرق است یا در نوع ریختن و خوردن

......

 «کلاس پنجم که بودم پسر درشت هيکلي در ته کلاس ما مي نشست که براي من مظهر تمام چيزهاي چندش آور بود ،آن هم به سه دليل ؛ اول آنکه کچل بود، دوم اينکه سيگار مي کشيد و سوم - که از همه تهوع آور بود- اينکه در آن سن و سال، زن داشت!چند سالي گذشت يک روز که با همسرم ازخيابان مي گذشتيم ،آن پسر قوي هيکل ته کلاس را ديدم در حاليکه خودم زن داشتم ،سيگار مي کشيدم و کچل شده بودم

......

آن روز که همه به دنبال چشم زيبا هستند، تو به دنبال نگاه زيبا باش

......

زن عشق مي كارد و كينه درو مي كند...

ديه اش نصف ديه توست و مجازات زنايش با تو برابر...

مي تواند تنها يك همسر داشته باشد و تو مختار به داشتن چهار همسرهستي ....

براي ازدواجش در هر سني اجازه ولي لازم است و تو هر زماني بخواهي به لطف قانونگذار ميتواني ازدواج كني ...

در محبسي به نام بكارت زنداني است و تو ...

او كتك مي خورد و تو محاكمه نمي شوي ...

او مي زايد و تو براي فرزندش نام انتخاب مي كني...

او درد مي كشد و تو نگراني كه كودك دختر نباشد ....

او بي خوابي مي كشد و تو خواب حوريان بهشتي را مي بيني ...

او مادر مي شود و همه جا مي پرسند نام پدر .....

......

من رقص دختران هندي را بيشتر از نماز پدر و مادرم دوست دارم.

چون آنها از روي عشق و علاقه مي رقصند ولي پدر و مادرم از روي عادت نماز مي خوانند .
 

...دکتر علی شریعتی...

در مجالي که برايم باقيست
باز همراه شما مدرسه اي مي سازيم
که در آن همواره اول صبح
به زباني ساده
مهر تدريس کنند
و بگويند خدا
خالق زيبايي
و سراينده ي عشق
آفريننده ماست

مهربانيست که ما را به نکويي
دانايي
زيبايي
و به خود مي خواند
جنتي دارد نزديک ، زيبا و بزرگ
دوزخي دارد – به گمانم -
کوچک و بعيد
در پي سودايي ست
که ببخشد ما را
و بفهماندمان
ترس ما بيرون از دايره رحمت اوست

در مجالي که برايم باقيست
باز همراه شما مدرسه اي مي سازيم
که خرد را با عشق
علم را با احساس
و رياضي را با شعر
دين را با عرفان
همه را با تشويق تدريس کنند
لاي انگشت کسي
قلمي نگذارند
و نخوانند کسي را حيوان
و نگويند کسي را کودن
و معلم هر روز
روح را حاضر و غايب بکند

و به جز از ايمانش
هيچ کس چيزي را حفظ نبايد بکند
مغز ها پر نشود چون انبار
قلب خالي نشود از احساس
درس هايي بدهند
که به جاي مغز ، دل ها را تسخير کند
از کتاب تاريخ
جنگ را بردارند
در کلاس انشا
هر کسي حرف دلش را بزند

غير ممکن را از خاطره ها محو کنند
تا ، کسي بعد از اين
باز همواره نگويد:"هرگز"
و به آساني هم رنگ جماعت نشود
زنگ نقاشي تکرار شود
رنگ را در پاييز تعليم دهند
قطره را در باران
موج را در ساحل
زندگي را در رفتن و برگشتن از قله کوه
و عبادت را در خلقت خلق

کار را در کندو
و طبيعت را در جنگل و دشت
مشق شب اين باشد
که شبي چندين بار
همه تکرار کنيم :
عدل
آزادي
قانون
شادي
امتحاني بشود
که بسنجد ما را
تا بفهمند چقدر
عاشق و آگه و آدم شده ايم

...جاده...

كدام جاده رفتني است ؟

مسافري كه رفته بود ؛

و خسته بازگشته

گفت :

به گفته اعتماد نيست ،

به پاي خويش تكيه كن ؛

تمام جاده رفتنيست !

...شکیبائی لنگرودی...

انسان چيست ؟

شنبه: به دنيا مي آيد.

يكشنبه: راه مي رود.

دوشنبه: عاشق مي شود.

سه شنبه: شكست مي خورد.

چهارشنبه: ازدواج مي كند.

پنج شنبه: به بستر بيماري مي افتد.

جمعه: مي ميرد.

ظهر يک روز سرد زمستاني، وقتي اميلي به خانه برگشت، پشت در پاکت نامه اي را ديد که نه تمبري داشت و نه مهر اداره پست روي آن بود. فقط نام و آدرسش روي پاکت نوشته شده بود. او با تعجب پاکت را باز کرد و نامه ي داخل آن را خواند:

« اميلي عزيز،عصر امروز به خانه تو مي آيم تا تو را ملاقات کنم. با عشق، خدا»

اميلي همان طور که با دست هاي لرزان نامه را روي ميز مي گذاشت، با خود فکر کرد که چرا خدا مي خواهد او را ملاقات کند؟ او که آدم مهمي نبود. در همين فکرها بود که ناگهان کابينت خالي آشپزخانه را به ياد آورد و با خود گفت: « من، که چيزي براي پذيرايي ندارم! » پس نگاهي به کيف پولش انداخت. او فقط ? دلار و ?? سنت داشت. با اين حال به سمت فروشگاه رفت و يک قرص نان فرانسوي و دو بطري شير خريد. وقتي از فروشگاه بيرون آمد، برف به شدت در حال بارش بود و او عجله داشت تا زود به خانه برسد و عصرانه را حاضر کند. در راه برگشت، زن و مرد فقيري را ديد که از سرما مي لرزيدند. مرد فقير به اميلي گفت: « خانم، ما خانه و پولي نداريم. بسيار سردمان است و گرسنه هستيم. آيا امکان دارد به ما کمکي کنيد؟ »

اميلي جواب داد:آ« متاسفم، من ديگر پولي ندارم و اين نان ها را هم براي مهمانم خريده ام. »

مرد گفت:آ« بسيار خوب خانم، متشکرم» و بعد دستش را روي شانه همسرش گذاشت و به حرکت ادامه دادند.

همان طور که مرد و زن فقير در حال دور شدن بودند، اميلي درد شديدي را در قلبش احساس کرد. به سرعت دنبال آنها دويد: آ« آقا، خانم، خواهش مي کنم صبر کنيد. » وقتي اميلي به زن و مرد فقير رسيد، سبد غذا را به آنها داد و بعد کتش را درآورد و روي شانه هاي زن انداخت.

مرد از او تشکر کرد و برايش دعا کرد. وقتي اميلي به خانه رسيد، يک لحظه ناراحت شد چون خدا مي خواست به ملاقاتش بيايد و او ديگر چيزي براي پذيرايي از خدا نداشت. همان طور که در را باز مي کرد، پاکت نامه ديگري را روي زمين ديد. نامه را برداشت و باز کرد:

اميلي عزيز،
از پذيرايي خوب و کت زيبايت متشکرم
با عشق، خدا . . .

ازدواج مثل شهر محاصره شده است: کساني که داخل شهرند سعي دارند ازآن خارج و آنها که خارج

 هستند کوشش دارند که داخل شوند!

زندگي زناشويي مثل تاتر است: مردم صحنه زيبا و آراسته آن را مي بيننددرحالي که زن و شوهر باپشت صحنه درهم ريخته و پرماجراي آن سر و کاردارند.

تا قبل از ازدواج فقط مرگ مي تواند دو عاشق دلداده را ازهم جدا کند اما بعد از ازدواج تقريبا هرچيزي مي تواند سبب جدايي آنان شود!

سامرست موام

ازدواج با يک زن مثل خريدن کالايي است که مدت ها مشتاقانه از پشتويترين تماشايش کرده ايد اما وقتي به خانه مي رسيد از خريدنش پشيمان ميشويد..

جین کر

ازدواج براي کساني که تصور مي کنند صبح روز بعد از آن ، آدم ديگري ميشوند موضوعي نااميدکننده است.

 ساموئل راجرز

مجردان بيشتر از متاهلين درباره زنان اطلاع دارند چون اگر نداشتند آنهاهم ازدواج مي کردند!

مرد با ازدواج روي گذشته اش خط مي کشد ولي زن بايد روي آينده خود خط بکشد.

 

 سينکلر لوييس

قبل از ازدواج، مرد قبل از خواب به حرف هايي مي انديشد که شما گفته ايداما بعد از ازدواج ، مرد قبل

 

از اين که شما حرف بزنيد به خواب مي رود!

 

هلن رولان

 

زنان با اين آرزو با مردان ازدواج مي کنند که مردان تغيير کنند... که نمي کنند. مردان با اين آرزو با زنان

 

ازدواج مي کنند که زنان تغيير نکنند... که مي کنند!

 

 وارن فارل

 

خيلي بامزه است: هنگامي که زنان از ازدواج خود داري مي کنند اسمش را ميگذاريم عشق به استقلال اجتماعي اما وقتي مردان از ازدواج خودداري مي کنندبه آن مي گوييم ترس از مسووليت اجتماعي!

 

 وارن فارل

 ...ننگ...

...شکیبائی لنگرودی...

تو را می خواهم و دانم که هرگز
به کام دل در آغوشت نگیرم
تویی آن آسمان صاف و روشن
من این کنج قفس مرغی اسیرم

ز پشت میله های سرد تیره
نگاه حسرتم حیران به رویت
در این فکرم که دستی پیش آید
و من ناگه گشایم پر به سویت

در این فکرم که در یک لحظه غفلت
از این زندان خاموش پر بگیرم
به چشم مرد زندانبان بخندم
کنارت زندگی از سر بگیرم

در این فکرم من و دانم که هرگز
مرا یارای رفتن زین قفس نیست
اگر هم مرد زندانبان بخواهد
دگر از بهر پروازم نفس نیست

ز پشت میله ها هر صبح روشن
نگاه کودکی خندد به رویم
چو من سر می کنم آواز شادی
لبش با بوسه می آید به سویم

اگر ای آسمان خواهم که یک روز
از این زندان خامش پر بگیرم
به چشم کودک گریان چه گویم
ز من بگذر که من مرغی اسیرم

من آن شمعم که با سوز دل خویش
فروزان می کنم ویرانه ای را
اگر خواهم که خاموشی گزینم
پریشان می کنم کاشانه ای را

فروغ فرخزاد

تا به حال فکر کردید یه فرشته چه شکلیه ؟!

اگه بخوای اونو نقاشی کنی چه شکلی میکشیش ؟!

« کوریه » یکی از نقاشان سبک رئالیسم در این مورد می گوید: من نمی توانم یک فرشته را نقاشی کنم چون هرگز آن را ندیده ام.

اما من به عنوان یک مربی نقاشی هرگز با گفته ی « کوریه » موافق نبودم. به همین خاطر سر کلاسهایم بارها از بچه ها خواسته ام که تصویر یک فرشته زیبا را برایم نقاشی کنند.

آن روز نیز از هنرجوها همین را خواستم و بچه ها شروع کردند به نقاشی کردن.

« روژین » یکی از آنان بود که روحیه ای بسیار لطیف و در عین حال پر جرات داشت. او از معدود بچه هایی بود که شخصیت مستقلی داشت و به ندرت از من راهنمائی می خواست.

آن روز هم قبل از اینکه گفته های من تمام شود ، « روژین مداد رنگی هایش را بیرون آورد و کارش را شروع کرد.

پس از چند دقیقه ، بالای سر هرکدام از بچه ها رفتم و سوال هایشان را پاسخ گفتم. بیش تر فرشته های آن روز ، دختران زیبارویی بودند که با یک جفت بال سفید در آسمان پرواز می کردند اما نقاشی « روژین » با همه نقاشی ها تفاوت داشت. با خود گفتم: « شاید این بار هم روژین موضوع دیگری را برای نقاشی در نظر گرفته است. »

بنابراین برای پی بردن به آن منتظر تکمیل نقاشی اش شدم. رفته رفته برگه ی نقاشی « روژین » با قلب هایی به رنگ قرمز که میان نقاط رنگی شناور بودند ، پر شد. به آرامی پرسیدم: « می شه بگی چی کشیدی؟ » با تعجب نگاهم کرد و گفت: « خب ، این ها فرشته اند دیگه ! »

آن روز من درس بزرگی از روژین 9 ساله آموختم ، او به من آموخت که قلب هایی اطرافمان هستند که همگی فرشته اند قلب هایی خالص ، پاک و زیبا که موهبت خدایند و هرگاه به آنها نیاز داشته باشی ، همراه تواند و به یاری ات می آیند و بر خلاف گفته ی « کوریه » به راحتی می توانی آن ها را ببینی ، فقط کافیست اندکی تامل کنی...

برگرفته از سایت www.farspatogh.com

1.انتقاد ، شکایت و محکوم نکنید

2.صادق باشید

3.در دیگران انگیزه ایجاد کنید

4.ذاتا به دیگران علاقه مند باشید

5.همیشه حتی در هنگام سختی ها و مشکلات خنده رو باشید

6.به یاد داشته باشید که نام هر فردی زیباترین و مهمترین کلمه در جهان است

7.شنونده خوبی باشید

8.بر اساس علایق دیگران صحبت کنید

9.طوری رفتار کنید که دیگران احساس کنند مهم هستند و هر کاری که از دستتان بر می آید صادقانه برایشان انجام دهید

10.بهترین راه موفقیت در بحث اجتناب از آن است

11.به نظر دیگران احترام بگذارید هرگز نگویید اشتباه می کنید

12.اگر اشتباه کردید صادقانه آن را بپذیرید

13.دوستانه صحبت کنید

14.طوری صحبت کنید که طرف مقابل همیشه در پاسخ تان بله بگوید(در اینصورت حتما بله می گوید!)

15.اجازه دهید طرف مقابل بیشتر صحبت کند(دیگه نه انقد!)

16.اجازه دهید طرف مقابل احساس کند از شما برتر است

17.صادقانه همه چیز را از نگاه طرف مقابل ببینید

18.با افراد مثبت و انگیزه دهنده دوست باشید

19.با عقاید سازنده  و آرزوهای مثبت دیگران همراه شوید

20.عقایدتان را به دیگران تحمیل نکنید

21.خود را با علائم غیر کلامی طرف مقابل هماهنگ کنید

22.صادقانه از دیگران تعریف کنید(صادقااااااانه!)

23.اشتباهات دیگران را غیر مستقیم تذکر دهید(غیر مستقییییییم!)

24.قبل از انتقاد از دیگران در مورد اشتباهات خودتان صحبت کنید

25.به جای دستور صریح ، سوال کنید

26.در دیگران احساس امنیت ایجاد کنید(دیگه این همه نه!)

27.هر پیشرفت جزئی و هر نکته مثبتی را تحسین کنید

28.مشوق باشید

29.بگذارید افراد از انجام پیشنهادات شما خوشحال شوند

30.اگر برای کسی کاری انجام می دهید انتظار جبران نداشته باشید

رقیب من!

تو می دانی

آن نازنین یارت

-عشق نا فرجام من-

هر نیمه شب در خواب من پرسه می زند؟!

که هر شب سر همان قرار همیشگی

می آید و من از ترس خیانت از خواب می پرم؟!

روزنامه ها تیتر آمدنت را چاپ خواهند کرد

و

شهر

مثل عید

مثل روزهایی که برف می آمد

تعطیل خواهد شد

دیوانه نیستم

در شهری که تنها یک شهروند دارد

همه ی این ها که شدنی ست هیچ

از این ها هم بیشتر دیوانه ات می شوم

(قابل توجه زوجها)
  
همسفر!
در این راه طولانی که ما بی‌خبریم
و چون باد می‌گذرد
بگذار خرده اختلاف‌هایمان با هم باقی بماند
خواهش می‌کنم! مخواه که یکی شویم، مطلقا
مخواه که هر چه تو دوست داری، من همان را، به همان شدت دوست داشته باشم
و هر چه من دوست دارم، به همان گونه مورد دوست داشتن تو نیز باشد
مخواه که هر دو یک آواز را بپسندیم
یک ساز را، یک کتاب را، یک طعم را، یک رنگ را
و یک شیوه نگاه کردن را
مخواه که انتخابمان یکی باشد، سلیقه‌مان یکی و رویاهامان یکی.
هم‌سفر بودن و هم‌هدف بودن، ابدا به معنی شبیه بودن و شبیه شدن نیست.
و شبیه شدن دال بر کمال نیست، بلکه دلیل توقف است 
 

عزیز من!
دو نفر که عاشق‌اند و عشق آنها را به وحدتی عاطفی رسانده است، واجب نیست که هر دو صدای کبک، درخت نارون، حجاب برفی قله علم کوه، رنگ سرخ و بشقاب سفالی را دوست داشته باشند.
اگر چنین حالتی پیش بیاید، باید گفت که یا عاشق زائد است یا معشوق و یکی کافی است.
عشق، از خودخواهی‌ها و خودپرستی‌ها گذشتن است اما، این سخن به معنای تبدیل شدن به دیگری نیست .
من از عشق زمینی حرف می‌زنم که ارزش آن در «حضور» است نه در محو و نابود شدن یکی در دیگری.
 
عزیز من!

اگر زاویه دیدمان نسبت به چیزی یکی نیست، بگذار یکی نباشد .
بگذار در عین وحدت مستقل باشیم.
بخواه که در عین یکی بودن، یکی نباشیم.
بخواه که همدیگر را کامل کنیم نه ناپدید .
بگذار صبورانه و مهرمندانه درباب هر چیز که مورد اختلاف ماست، بحث کنیم ،اما نخواهیم که بحث، ما را به نقطه مطلقا واحدی برساند.
بحث، باید ما را به ادراک متقابل برساند نه فنای متقابل .
اینجا سخن از رابطه عارف با خدای عارف در میان نیست .
سخن از ذره ذره واقعیت‌ها و حقیقت‌های عینی و جاری زندگی است.
بیا بحث کنیم.
بیا معلوماتمان را تاخت بزنیم.
بیا کلنجار برویم .
اما سرانجام نخواهیم که غلبه کنیم.
بیا حتی اختلاف‌های اساسی و اصولی زندگی‌مان را، در بسیاری زمینه‌ها، تا آنجا که حس می‌کنیم دوگانگی، شور و حال و زندگی می‌بخشد نه پژمردگی و افسردگی و مرگ، حفظ کنیم.
من و تو حق داریم در برابر هم قدعلم کنیم و حق داریم بسیاری از نظرات و عقاید هم را نپذیریم.
بی‌آن‌که قصد تحقیر هم را داشته باشیم .
عزیز من! بیا متفاوت باشیم.